def. Internationale ontmoeting van de verantwoordelijken van de priesterfraterniteit Jesus Caritas in Cebu. Guido DEBONNET

Geplaatst op door

Na een vermoeiende reis (je kan je leeftijd niet loochenen!) werden we, Helmut – deken van Eupen afgevaardigd namens de Franstalige priesterfrat en ik namens de Vlaamse priesterfrat, in de namiddag van 15 januari aan op de kleine luchthaven van Cebu City (Filippijnen). We werden er verwelkomd door Filipijnse broeders en een seminarist die ons samen met nog een 6-tal andere deelnemers in een busje van de aartsbisschop en een taxi naar het prachtige huis Talavera brachten op een heuvel, even buiten het centrum. De jonge buschauffeur laveerde op het spitsuur tussen een kluwen van verkeersdrukte met fietsers, voetgangers, motoren, overladen busjes, driewielers, sidecar-motoren, personenauto’s en bracht ons veilig na anderhalf uur ter plaatse. Nog nooit was ik in zo’n heksenketel-verkeer terecht gekomen. Met ruim 900 000 inwoners is Cebu een heel belangrijke commerciële stad, een eiland iets ten zuiden gelegen van het midden van de Filippijnen. Het land is een eilandengeheel van meer dan 7000 eilanden/jes, waarvan er een 2000 bewoond zijn. Voor mij was het een eerste kennismaking met een ‘derde wereldland’. Ik was op Israël en Tamanrasset na, nooit buiten Europa geweest. Wat direct opviel was de moderne stad met hoge gebouwen, luxueuze supermarkten, maar eveneens heel veel kleine povere winkeltjes langs de grote wegen, honderden mensen te voet, overladen busjes en taxi’s en héél veel jonge mensen… Een àndere wereld met een ‘zwaar’ tropisch klimaat bij 27 à 30 graden (gelukkig waren we in de wintermaanden van de Filippijnen!)

Na een korte verwelkoming mochten we onze ‘slaapplaats’ opzoeken. Er bleef van de kamers niets meer over dan twee slaapzalen. Met twee Braziliaanse priesters, Helmut en ik konden we beschikken over een ruime slaapzaal, luchtgekoeld. Achteraf gezien was dit een betere oplossing dan dat we in een eenpersoonskamer zouden gehuisvest zijn. Er was ‘licht en ruimte’.Wanneer je ’s nachts even moest opstaan was het een troost te merken dat Carlos ook niet kon slapen en op zijn tablet de mails aan het beantwoorden was! Alleen ‘s morgens als we moesten opstaan was het minder prettig, want net tegen de morgen sloeg de vermoeidheid en de slaapbereidheid toe … Ik heb er de eerste week (en ook nadien…) weinig geslapen.

Lees het hele document (PDF): def. Internationale ontmoeting van de verantwoordelijken van de priesterfraterniteit Jesus Caritas in Cebu